Czy mówić osobom z otoczenia o tym że nasze dziecko podjęło terapią? Kto powinien wiedzieć o terapii dziecka?
Korzystanie z pomocy psychologicznej/terapeutycznej przez dzieci i młodzież wymaga zaangażowania i towarzyszenia ze strony ich najbliższych. Utrzymywanie terapii dziecka w tajemnicy nie zawsze jest słuszne i pomocne. Warto rozważyć z dzieckiem, kto powinien wiedzieć o tym że dziecko korzysta z terapii, kto może być dla niego wsparciem w tej sytuacji. Czasem warto o tym poinformować wychowawcę dziecka w szkole, rodzeństwo czy dziadków. Oczywiście jako rodzice wspólnie z dzieckiem macie prawo zdecydować, że nikomu o tym nie mówicie. Efekty pracy terapeutycznej są uzależnione od wielu czynników. Z pewnością jednym z nich jest wsparcie dziecka w terapii przez wszystkie ważne dla dziecka osoby – rodziców, dziadków czy nauczycieli.
Dziecko po spotkaniu z terapeutą jest smutne i nie chce rozmawiać. Czy to normalne ?
Treści poruszane na sesjach terapeutycznych mogą być dla dzieci trudne, poruszające i angażujące emocjonalnie. W związku z tym, ważne jest aby po każdej sesji terapeutycznej dziecka otrzymało ono Wasze wsparcie i troskę. Z pewnością pomocne są ciepłe słowa, czułe gesty i szeroko rozumiana życzliwość. Niektóre dzieci nie chcą rozmawiać jeszcze długo po sesji – pozwólmy im na to, jednocześnie zapewniając je o swojej gotowości do rozmowy.
Jeśli co Was niepokoi w związku z funkcjonowaniem dziecka w terapii zawsze możecie umówić się na konsultację z terapeutą dziecka i zgłosić swoje niepokoje.
Dziecko mimo terapii funkcjonuje gorzej. Czy to oznacza że terapia nie działa?
Zdarza się, że jako rodzice/opiekunowie oczekujemy szybkich efektów terapii i poprawy w funkcjonowaniu dziecka. To zupełnie naturalne. Jednakże proces terapeutyczny wymaga czasu. Kwestia rezultatów bywa także różna oceniania i interpretowana. Co dla rodzica może oznaczać pogorszenie funkcjonowania dziecka, dla terapeuty może być oznaką właściwego reflektowania tego co dzieje się w terapii, adekwatnego wyrażania trudnych emocji, otwartości w wyrażaniu emocji czy zaangażowania. Wiele dzieci na różnych etapach procesu pomocowego przejawia pogorszenie, co dodatkowo może niepokoić rodziców. Jest to zazwyczaj normalna sytuacja w trudnym procesie terapii. Warto wówczas o swoich niepokojach mówić terapeucie dziecka, który wyjaśni Wam co dzieje się z dzieckiem i czego w tym momencie potrzebuje.
Czy jeżeli coś będzie zagrażało mojemu dziecku dowiem się tego od terapeuty?
Oczywiście proces przeżywania różnych emocji, czy też nakładające się na dziecko, czy rodzinę trudne sytuacje losowe mogą powodować osłabienie odporności psychicznej dziecka. Miej pewność, że terapeuta dziecka poinformuje Cię o tym i poprosi o dodatkowe zaangażowanie na rzecz dziecka. Czasem nieodzowna będzie konsultacja medyczna, w tym psychiatryczna, dodatkowa diagnostyka, czy wzmożona opieka nad dzieckiem. Dzieje się tak, gdy terapeuta uzna, że zdrowie czy życia dziecka jest zagrożone. Pamiętaj, że terapeuta dziecka jest Twoim sojusznikiem, możesz oczekiwać od niego dokładnych wytycznych co masz zrobić w tej sytuacji. Zadaniem terapeuty jest dokładne poinstruowanie Cię co zrobić aby ochronić dziecko.
Terapeuta zaleca inny rodzaj terapii poza terapią dziecka. Czy sama terapia dziecka nie wystarczy ?
Terapeuci dzieci i młodzieży są rzecznikami swoich małoletnich podopiecznych. Często usłyszysz od nich sugestie dotyczące swojej pracy terapeutycznej na rzecz dziecka, czy też całej rodziny. Pamiętaj, to wszystko służy udzieleniu jak najszerszej i najlepszej pomocy Twojej rodzinie.
Terapia jest dobrem! Z punktu widzenia psychologii jest luksusem, na który powinniśmy pozwolić sobie wszyscy w ciągu naszego życia. Daje zrozumienie swoich zachowań i innych, pozwala konstruktywniej radzić sobie z trudnymi emocjami, otwarcie nazywać swoje potrzeby i akceptować się takimi jakimi jesteśmy. Jednakże to trudna i wyczerpująca droga. Chwile zwątpienia, rezygnacji, złości, ale także powrotów i ponownie wzbudzonych nadziei są naturalne. Tak jak gorzkie i niesmaczne lekarstwo, gdy damy mu czas i systematyczne zażywanie… przynosi ozdrowienie i zdrowie.
W przypadku terapii dziecka terapia staje się jakby protezą, która na jakiś czas wspiera proces uczenia się chodzenia na nowo. Często niewygodna, wywołująca trudne emocje, poczucie dyskomfortu, ale z tygodnia na tydzień, z miesiąca na miesiąc … coraz bardziej własna i potrzebna, dająca nadzieję na samodzielne „stanie na nogach” a nawet „bieganie”.
Terapia daje jeszcze jedną, a być może najważniejszą rzecz! I to bez względu czy doświadcza jej dziecko czy osoba dorosła. Daje doświadczenie kontaktu z życzliwym dorosłym, rozumiejącym, słuchającym i akceptującym. Takie doświadczenie karmi i wzmacnia przez całe życie.